Son yazımdan bu yana hayatımda öyle çok büyük değişiklikler olmadı. Sadece dört günlük kısa bir zaman diliminde işe başlayıp, istifa ettim. Çünkü narin bedenim bunu kaldıramadı. Hassas biriyimdir, bana iyi davranın.. Her neyse efenim kazandığım paranın bir kısmını ise bugün sizlerle paylaşacağım kitaplara ve dergilere harcadım. Aslında amacım sadece bir dergi alıp çıkmaktı ama cebimin dolu olmasının verdiği öz güven ve bonkörlükle beş kitap ve dört dergi aldım, ama almayı planladığım dergiyi almadım. Bilmiyorum ama ben bu durumu çok sık yaşıyorum. Umut ediyorum ki bunu yapan tek hasta ruhlu ben değilimdir... Aldıklarım arasından sadece Sapiens kitabı almak istediğim kitaplar listesinde vardı. Onun dışında diğerleri tamamiyle o anda karar verilip alınmış kitaplar. Elbette ki dergilerde öyle. İç mimar olacağım için mimarlık kitaplarına sıklıkla bakıp sonrasında fiyatlarının pahalılığı sebebiyle internetten sipariş ederim diyerekten hep geri yerine bırakmışımdır. Ancak dediğim gibi bonkörlüğüm tuttu ve bu sefer kitabı yerine bırakmak yerine aldım. Kürt Dili ve Edebiyatı kitabını almam ise oldukça komik bir şekilde gerçekleşti. O sıra Fransızca kitaplarına bakarken gözüme bu kitap ilişti ve içeriğini oldukça ilginç bulduğum için almaya karar verdim. 100 Güzel Kelime kitabının içini karıştırmak için elime aldım ve kitabın üslubu hoşuma gittiği için almadan geçemedim. Son olarak ise aldığım son kitap kasadayken son anda almaya karar verdiğim Gülersen Yengeçler Isırmaz kitabı meme kanseri olan kadınlarla alakalı olduğunu görünce ve arka kapağını okuyunca almadan geçemedim. Diyorum ya size dört günlük çalışmayla bonkör biri haline geldim. Eski ben olsam hepsinin adını alır sonrasında toplu olarak internetten sipariş ederdim.

Şu Kitapların dışında ise dört adet dergi aldım. Aslında Mephistoya girme amacım yalnızca bir dergiyi alıp çıkmaktı ama o dergi yerine farklı dört dergi alıp çıktım. Elbette ki bunu yapmamın sebebi, almayı planladığım derginin aslında şiir dergisi olmasıydı. Tamam aldığım dergilerden Kum Kuşu ve fütursuz da şiir dergisi ama o an almayı düşündüğüm dergiyi almak bi' gelmedi içimden. Kum Kuşu'nu ise itiraf ediyorum ki sırf dışı dizaynı için aldım. Evet. Çok minnoş ve sevimli bir kapağı vardı ve benim gibi şekilci bir insan bu dergiyi almadan yoluna devam etmesine imkan yoktu. İçeriği tamamiyle şiirlerden oluşmuyor elbette ama içeriğin çoğunluğunu şiirler oluşturuyor. Dergide en çok hoşuma giden yer ise 'hava nasıl oralarda?' kısmı oldu. Farklı sanatçıların hava ile alakalı yazıları derlenmiş ve benim için okuması oldukça keyifli oldu. 

"Havası kalabalık buraların."

Rahmi Bedreddin Deniz

"Fazla tuzlu, yaralar yangın yeri"

 "Parçalı umutlu"

 Mustafa Taştekin

Diğer dergiler ise fütursuz, samsa ve kalemderhane. Şuana kadar sadece kalemderhane'yi inceledim ve ciddi anlamda tarzını -aslında kullanmak istediğim kelime bu değildi ama kullanmak istediğim kelime hatırıma gelmedi.- çok beğendim. Tam anlamıyla dergideki bir yazıyı okudum ve bilim kurgu seven biri olarak bu tarzda bir yazıya denk gelmek çokça hoşuma gitti diyebilirim. Hikaye daha çok distopyaydı ve ciddi anlamda bana göre oldukça başarılı bir hikayeydi. Genel olarak verilmek istenen düşünce olsun ve hikayenin sonu olsun, etkileyiciydi. Atilla Ertürk'ün ilk defa bir yazısını okudum ve doğruyu söylemek gerekirse ilk defa yerli bir yazarın bilim kurgu yazısını okudum. Hikayenin adı Hayal Dükkanı ve yazıma hikayede beni en çok etkileyen kısımla son vermek istiyorum. Esen kalın efenim..

"Hayaller önce seni sonra bizi özgürleştirir. Hayal ettiklerini şimdilik gizli bir yere yaz, çiz ya da gün boyu mırıldan. Onlar bir şekilde gerçek olacak veya oldu. Tedaviye direnme. Değiştiğini gösterecek davranışlarda bulunmaya çalış ki oradan çabuk çıkabil ve görüşebilelim. Hayal kurmak için birleştik ve seninle daha da güçleneceğiz."

melle. rêveur 

Artık benim için klasikleşmiş olan, çok önceden yazılması gereken ama sürekli ertelenen bir diğer yazımdan merhabalar efenim.. Bugün kitap yorumu yapmaya karar verdim. Öyle çokta iyi yaptığım bir şey değil ama yine de yazıyorum işte.. Hiç kuşkusuz favori kitaplarda zirvedeki konumunu koruyan Harry Potter serisinin yedinci kitabı olan Lanetli Çocuk bugün ki konuğumuz. Kendileri çocukluğumun favori sinema filmi olan ve ergenliğinin vazgeçilmez parçası olan, ayrıca fantastik kurguyla haşırneşir olamama olanak sağlayan güzide serinin son kitabı. Önceki kitapların aksine hikaye türünde değilde, tiyatro türünde yazılan Lanetli Çocuk, tek oturuşta rahatlıkla okuyabileceğiniz bir eser. Yanlış hatırlamıyorsam eğer kitaplaştırılmadan önce zaten tiyatro olarak sergilenmiş ve daha sonrasında kitaplaştırdı.

Serinin bu kitabının konusunda ise baş kahramanlarımızın çocuklarını ele alıyor. Serinin son kitabını okuduğuysanız eğer, kitabın son bölümünde on dokuz yıl sonra King's Cross İstasyonundaki Hogwarts Expess'in bulunduğu 9 ¾ peronunda geçiyordu. Harry Potter çocuklarını Hogwarts'a gitmeleri için tren istasyonuna gelmişti. Lanet Çocuk'ta tam olarak bu sahneden başlamakta ve bu seferki maceraları ise Harry Potter'ın küçük oğlu Albus Severus Potter ve Draco Malfoy'un oğlu Scorpius Malfoy yaşamaktadır. En az babalarının atıldığı maceralar kadar inanılmaz ve bir o kadar ilginç maceralara atılıyorlar. Kitabı okurken çoğu zaman serinin eski kitaplarını anımsayıp buruk bir mutluluk hissettim. Adeta torunummuşcasına olan bu kitabı bir solukta okudum. Kitaba dair çok şey anlatarak büyüsünü bozmak istemiyorum. Harry Potter serisini seviyorsanız kesinlikle okumanızı temmeni ettiğim bir kitap. Bir sonraki yazımda görüşünceye kadar, esen kalın..

melle. rêveur

Ne yapacağım konusunda kararsızım..

Kendimi çokça yalnız hissediyorum. Sahip olduğum çok güzel dostluklar, imkanlar var. Lakin artık hiçbir şey beni mutlu edemiyor. Kahkahalar atarken biran da aslında pek de mutlu olmadığımın farkına varıyorum. Hayatımda eksik bir şeyler var veya mutluluğa öylesine doydum ki artık hiçbir şey beni mutlu etmeye yetmiyor. Yeni dostluklara veyahut farklılıklara ihtiyacım var, ama onların bana ihtiyacı var mı acaba? Aklıma yapabileceğim onlarca şey geliyor. Yapabileceğim yeni şeyler araştırıyorum, bilgi ediniyorum, planlıyorum.. ama bir türlü gerçekleştiremiyorum. Farklı şeyler yapmak istiyorum ancak bir yanımda hiçbir şey yapmadan öylece oturup duvarları seyre dalıp asla gerçekleşemeyecek şeyleri hayal etmek istiyor ki tercihim her zaman ikinciden yana oluyor. Düşlediğim hayallerin gerçekleşemeyeceğinin farkına varınca ise mutsuzluk ve umutsuzluk tekrardan bütün bedenimi sarmalıyor. Ardından tekrar ilk seçeneğe yöneliyorum ve yeniden araştırıyorum, bilgi ediniyorum, planlıyorum.. ama yine gerçekleştiremiyorum. Yine bir şekilde vazgeçiyorum veyahut karasız kalıyorum. Şu boktan döngüden bir türlü kurtulamıyorum. Kuyruğunu yiyen yılan misali sürekli aynı şeyleri yapıyorum ve bundan kurtulamıyorum. 

Koskaca bir kalabalık içerisinde yapayalnız kalırsın ya hani, işte ben uzun süredir bu ruh hali içerisindeyim. Yapayalnız, umutsuz, mutsuz ve sıkkın. Sahi bundan kurtulabilmek için ne yapmalı? Çabalamalı mı yoksa boş verip mutsuzluğu izlemeli mi? Bilemiyorum. Sanırım çokça kararsız ve mütemadiyen yalnızım.

melle. rêveur

Okulların kapanıp, yarıyıl tatilinin başlamasına az kalınca kara kara tatilde ne yapacağımı düşünmeye başladım. Aklıma pek çok fikir geldi ve bu fikirlerin büyük bir çoğunluğu yurt dışından ibaretti, ama en sonunda kararım elbetteki halamların da teklifiyle Diyarbakıra gitmekten yana oldu. Daha öncede Diyarbakır'da bulunmuştum ancak kısıtlı bir zamanımız olduğu için çok fazla bir şey yapamadan hemencecik oradan ayrılmıştık. Hal böyle olunca bu sefer de gitmeden önce ufak bir araştırma yapmak istedim. Elbette ki google'a 'Diyarbakır'da gidelecekler' yazdım. Oldukça yaratıcı biriyimdir. Gidilecek tarihi pek çok yer çıktı. En başta On Gözlü Köprü, Surlar, Eski Cezaevi, Dağ Kapı, Ulu Camii, sanatçıların isimlerini taşıyan müzeler olmak üzere gidilecek pek çok yer vardı. Ancak benim en çok gitmek istediğim yer Hevsel Bahçeleri ve Çayönüydü. Ne yazık ki hava şartlarının kötülüğü sebebiyle gidebilmemiz pek olası değil, ancak umut ediyorum ki hava şartlarına rağmen orayı görebileceğim. Her neyse efenim Ocak ayının 21'inde akşama doğru Diyarbakır'a vardık. Biraz geç gittiğimiz ve yol yorgunu olduğumuz için hemen uyuyup dinlendik. Ertesi gün ise kahvaltıdan hemen sonra hazırlanıp kendimizi Diyarbakır'ın Suriçi olarak geçen ilçesinin -sanırım ilçe deniyordu- sokaklarına bıraktık. Tam olarak gezmeye Dağkapı'dan başladık.

Sanırsam Diyarbakır'daki hanların tamamı bu lokasyonda bulunuyor. Etraf neredeyse kalabalık sayılırdı. Kuzenimin ve halamın söylediğine göre eskiden bu sokaklar daha kalabalık olurmuş ama geçen sene yaşanan olaylardan sonra artık böyle bir şeyin pek mümkün olmadığını söylediler. Doğal olarak insanlar artık buralardan çekilmiş ve yeni Diyarbakır olarak geçen Diclekent taraflarına gitmeyi tercih ediyorlarmış. Görsellerde de göreceğiniz üzere olaylar bitmesine rağmen halen belirli sokaklar taştan duvarlara kapatılmış. Yine kuzenimin söylediğine göre oralar halen tam olarak güvenli değilmiş. Elbette aslında ne olduğunu hiçbirimiz bilemeyiz. Beni üzen tek şey ise duvarlarla kapatılmış sokak girişinde her şeyden bir haber oyun oynayan çocuklar oldu. 

Suriçi çarşısında gezdikten sonra aşağıya inip surların bulunduğu yere geldik. Keçi burcu mutlaka bakılması gereken bir yermiş. Ee, madem mutlaka görülmesi gerekiyor bizde gidip görelim dedik. Bir önceki sene yaşanan olaylar sebebiyle belli kısımları kapalıydı. Doğal olarak bizde açık olan kısımları gezdik. İnanılmaz bir doğa manzarasına sahip. Eğer ki keçi burcuna gidip bakacağım diyorsanız lütfen giydiğiniz ayakkabılara dikkat ediniz. Zira ablamın topukluları sebebiyle gezintimizi kısa kesmek durumunda kaldık.

Kısa süren bir gezinti dahi olsa benim için yine de güzel geçti. Ben genellikle surun duvarlarını incelemek ve manzara karşısında büyülenmekle meşguldüm. Kusursuz ve ihtişamlı değildi ama betonarme bir şehirden gelmiş benim için fazlasıyla çıplak ve kusurluydu, ben her zaman kusurlu güzelliklerden etkilenmiş biri olmuşumdur. Her zaman ki gibi kendimi tam olarak açıklayamadım ama olsundu, en azından deniyorum. Kusurlu ama güzel olan manzarayı kirleten sadece iki faktör vardı onlarda; kirlilik ve çirkin mimariler. Çevre temizliğine yeterince önem verilmiş ve böylesine güzel doğal bir manzarayı kar amaçlı yapıldığı belli olan saçma mimarilerle kirletilmemiş olsaydı, inanıyorum ki atmosferi çok daha farklı olurdu.

Surları gezdikten sonra ise bir şeyler içmek için Sülüklü Han'a geçtik. Ne yazık ki telefonumun şarjı az olduğu için çok fazla fotoğraf çekemedim. Çekmiş olduğum fotoğrafların pek çoğu kötü olduğu için paylaşmamamın sizlerin göz sağlığı açısından daha iyi olacağı kanaatine vardım ve paylaşmayacağım. Mekan hakkında bilgi verecek olursam, otantik bir atmosfere ve dizayna sahip. Yemeklerinin nasıl olduğu hakkında bir fikrim yok, ama çoğunluk bu mekana şarap veyahut kahve çeşitleri için geliyor. Biz kahve çeşitlerinden menengiç kahvesi ve klasik türk kahvesini denedik. Büyük bir kahve gurusu olmadığım için kahvenin tadı için sadece sıradan kahve işte güzeldi, diyebileceğim. Üzgünüm, daha fazla yorum yapmak isterdim ama bilgisizim. Mekanla alakalı tek sorun ise dışarıda oturduğumuz için biraz üşümüş olmamızdı, onun dışında çokça sevdik ve hemen çıkışında kitapçı vardı. Gidecek olursanız eğer oraya da bir göz atın derim. Şimdilik diyeceklerim bu kadar. Diyarbakır'da gitmek istediğim pek çok yer var ama ne kadarına gidebileceğim veyahut ne kadarını blogumda paylaşacağım bilmiyorum. Şimdilik bu kadar, bir sonraki yazımda görüşmek üzere, esen kalın efenim..